امروز ۷ شهریورماه، سی امین سالروز اعدام جنایتکارانه شهلا و نسرین کعبی است. در روز ۷ شهریور ماه سال ۱۳۵۹ سرکوبگران جمهوری اسلامی در تداوم کشتار و جنایت در کردستان دو خواهر، دوپرستار، دو امدادگر و دو حدمتگزار مردم را تنها و تنها به دلیل دشمنی جمهوری اسلامی با مردم کردستان و بیناد نهادن حاکمیتش با اعدام و قتل عام در سحرگاهی به جوغه اعدام سپردند. اما صحنه اعدام آنان شکوهی از مقاومت تاریخی محکومان به اعدامی است که در آن لحظه دشوار تنها به کرامت خود و جنبش عادلانه مردمشان می اندیشند. روایت صحنه اعدام از زبان زندانی سیاسی است که در آن لحظه کمی دورتر در سلول خود شاهد بوده است:
در سحرگاه ۷ شهریور ۱۳۵۹ زندانبان دو خواهر را از بند زندان زنان در سنندج بیرون برد. سئوال و جوابی نبود، چون مقصد معلوم بود. مقصدی که رفتن به آن تصمیم دو طرف بود. دو خواهر پشت به دیوار و رو به جلاد، دست بسته در کنار هم ایستادند. دژخیمی با پارچه ای در دست خواست تا چشمانشان را ببندد.
نسرین : من نمی خواهم چشمم را ببندم.
شهلا : من می خواهم.
دژخیم با خنده : تو می ترسی که می خواهی چشمانت را ببندی؟ها؟
شهلا : البته که نه، من فقط نمی خواهم که مرگ خواهر را ببینم.
نسرین : چشمان مرا هم ببندید.
خنده دژخیم قطع شد و با خشم فریاد زد:
اتش
در سحرگاه ۷ شهریور ۱۳۵۹ زندانبان دو خواهر را از بند زندان زنان در سنندج بیرون برد. سئوال و جوابی نبود، چون مقصد معلوم بود. مقصدی که رفتن به آن تصمیم دو طرف بود. دو خواهر پشت به دیوار و رو به جلاد، دست بسته در کنار هم ایستادند. دژخیمی با پارچه ای در دست خواست تا چشمانشان را ببندد.
نسرین : من نمی خواهم چشمم را ببندم.
شهلا : من می خواهم.
دژخیم با خنده : تو می ترسی که می خواهی چشمانت را ببندی؟ها؟
شهلا : البته که نه، من فقط نمی خواهم که مرگ خواهر را ببینم.
نسرین : چشمان مرا هم ببندید.
خنده دژخیم قطع شد و با خشم فریاد زد:
اتش
No comments:
Post a Comment