This page is dedicated to the Kurdish Women activist, Zainab Jalalian
وێنه‌ی زێنه‌ب جه‌لالیان
دسامبری۲۰۱۰ زایینی
بابه‌ت : نیگه‌رانی له نزێک بوونی ئه‌گه‌ری له سێداره‌دانی ژنێکی گیراوی جودابیری سیاسی
بۆ : زۆر به‌ڕێز خاتوو شیرینی عیبادی
سورەیا فەلاح سەرۆکی ڕێکخراوی بزوتنه وه ی ژنان بۆ پا راستنی ژیان
ڕێزدار خاتوو شیرین عیبادی ؛
پشتیوانی و ئه‌ندامه‌تی ئێوه له که مپه ینی بنه‌ماڵه‌ی گه‌وره‌ی گیراوانی سیاسی (١) وه‌رگرتنی چه‌ند که‌س له گیراوانی جودابیری سیاسی وه‌ک ئه‌ندامی بنه‌ماله‌ی خۆتان جاریکی تر پیشانده ری سه رنج و په شێوی ئێوه به رانبه ر به و تاکانه یه وا له ژیر ئه شکه نجه و مه ترسی مردن و له ناو چونان. هه ربویه ئه‌ندامه‌تی ئێوه سه‌رنجی ڕاکێشام و وه‌ک یه‌کێک له ئه‌ندامانی ئه‌و بنه‌ماڵه‌یه بڕیارم دا که له پێوه‌ندی یه‌کێک له ژنانی گیراوی کورد کە لە لیستی مەحکوم بە لەسێدارەدان دایە داوای یارمەتی لە ئێوە بکەم .
زێنەب جەلالیان (۲) ساڵی ١٣٨٦ لە کرماشان گیراو لە پاشان بۆ گرتوخانەی سامناکی سنە گوێزرایەوە، شوێنیک کە بیرەوەری بە ئازاری لە سێدارەدانی ئێحسان (۳ ), گولله بارانی نه سرین و شه هلا که عبی (۴) هەر لە ناخی دایە و وەک ئەوە دەچێت شاهید بێت بەزۆری ئەحسەنی پێ لە سەر شانی شەهریار دابنێن و بۆ سێدارەی بەرێت (٥).
کە دادگای چەند خولەکی بۆ پێ ڕاگەیشتن بە تاوانەکانی ئەویش بە بێ بەشداری پارێزەری بە تاوانی بێ بناخەی (محاربە) شەر لە گەڵ خۆا لە سالی ڕابردوودا بە کوتایی هات و بڕیاری لە سێدارەدانی بۆ سەردا تەمەنی تەنیا ٢٧ ساڵانەیە.
زێنەب دوای لە سێدارەدانی هاڤاڵی شیرین (عەلەم هولی ) ( ۶) لە به هاری ئەمساڵ)۱۳۸۹(سێبەری مەرگی زیاترلە پێشوو لە سەر خۆی هەست پێدەکات بەڵام دەنگی بە هانایەوە هاتنی لە لایەن هێندیک لە چالاکان لە بەر ترس لە تانە و توانجە ناڕەواکان وەلانرا، هەڵبەت بە داخەوە ئەم مەسەلەیە سەبارەت بە لیستی دوور و درێژی گیراوانی کورد بە مەحکوم بوونی قورس و پڕکردنی لیستی لەسێدارە دراوان لە گیراوانی کورد پێشهاتێکی جێگای سەرسوڕمان نیە.
بە ئەو پەڕی داخەوە سەڕەڕای بوونی ئەگەری بە زوویەکی لە سێدارەدانی لە پێشمانە، هەڵوێستی تەنگەتاوی و کاریگەر لە لایەن رینوینه ران و سه روکانی بزوتنه وه ی سه وز، پشتیوانانی مافەکانی مرۆڤ لە ئێرانەوە بۆ ڕزگاری گیانی ناوبراو هەڵنەهێنراوەتەوە. زێنەب جەلالیان ، ئەو کەسەی دەچێت هەتا تووشی خراپترین موتەکەیەک بێت کە گیراوێکی سیاسی بۆی هەیە تووشی بێت، ئەویش مۆتەکەی لە بیربردنە. ( ۷)
لە کورتە ئازارنامەکەی دا دەڵیت "داوام لە دادوەر کرد پێش لە سێدارەدانم ڕێگام بدات بۆ دواین جارچاوم بە دایکم و بنەمالەکەم بکەویت و ماڵ ئاوایی یان لێبکەم، بەڵام قازی کوتی کە بێ دەنگ بم".( ۸)
زێنەب هەروەک باقی ژنانی کورد بێجگە لە بوونی جێاوازی جنسی سەپێندراو بە سەر ژنانی تر لە ئێراندا رووبەرووی ستەمەکانی چەند قاتی کولتوری وئابووری، جیاوازی دانانی نەتەوەیی و ئایینی و نەبوونی ئیمکان و هەلی خوێندنی لە ڕادە بەدەرە و ئێستا بە جێگای گەشە سەندن لە ئەم بوارانەدا و بە کەلک بوونی لە پێناوی گەیشتن بە خوزیاکانی چاوەڕیی لە سێدارە دانە.
لە ڕیگای بیرەوەرێکانم دەتوانم بیخەمەر بەر چاوم چ مۆتەکەیەک بە سەری دا زاڵە. نازانم لە کوێ یە بەڵام ئەگەر لە گرتووخانەی سنە دا بێت رۆژی دووجاران بە چاوی بەستراو بۆ کاری سەر ئاوێی دەبەن و لە قوژبنێکی تاریک کە بە زیندانی تاکە کەسی ناسراوە دەبێت لە سەر ئەرد بخەوێت؛ کەڵک وەرگرتن لە تەخت نێعمەتێکە لە کاتی ئازارو ئەشکەنجە دان کەڵکی لێوەردەگرترێت.. داخوا هێچ گروپێکی مافەکانی مرۆڤ نێە لە ماوەی ساڵدا سەردانی ئەو شوێنە بکات! لە گرتوخانە و سلولی تەنیشتی ئەو گیراوێک کە پێش دادگایی کردن تاوانی جیاوازی خوازی بە سەردا سەپێنرابوو بە ئالکوڵی خوماڵی لە ناویان برد، زێنەب بێری لە ئەو و لە ئەو کەسە دەکردەو کە دەیناسی و بە زمانی کوردی لە گەڵ قوتابێکانی دەدوا و دوای کێشانی چه ن مانگ ئەشکەنجە لە مانگی جوون دا گیانی لە دەست دا. ئەو موتەکانەی بۆی هەیە هەر ڕۆژ ڕووبدەن لە ئەو کارەساتانەن ڕۆژانە لە گرتووخانە بچووک و گەورەکانی کوردستان ڕوودەدەن و کەسێش ئاگای لێی نیە و بە ڕوالەت گەڵیک وایان پێ باشە کە هەواڵی نەزانن نەکا لە لایەن کەسانی ترەوە بە نیشتمانفروش و جێاوازی خواز لە قەڵەم بدرێن. و تەنانەت لە چاپ و بڵاوکردنەوەی هەواڵەکانی پێوەندیدار بە ئەو کەسانەی لە لیستی چاوەڕوانی لە سێدارە دان(۹).( ۱۰) خۆدەبوێرن و وێنەکانیان بە ئانقەست و نائانقەست بە هۆی کورد و سونی بوون دەردەهاوین. گرینگ نیە ئەگەر براوەی خەڵاتی نووسەرانی ژێر ئەشکەنجە لە ئاستی مەرگ دایە ( ۱۱) چونکە کوردە و داهێنەرانی زانست لە بواری ئەیدز ( ۱۲) دەبێت لە قوژبنی تاریکدا بمێنەوە نەکا ڕۆژێک خزمەت بە گەلی کورد بکەن. جا چ چالاکی کولتوری یان چالاکی ئەدەبی یا کو چالاکی مه ده نی بێ ئەوە جێگات هەر گرتووخانەیە و چالاکی سیاسیش بیت حوکمت سیداره یه .
کاتیک دوای لە سێدارەدانی لە نەکاوی ٥ گیراوی سیاسی (۱۳)لە به هاری ئەمسالدا (۱۳۸۹(چالاکانی هەڤالم دەپرسن ڕاستی ئەوانە سەر بە تاقم و جیاوازی خواز نەبوون؟ مامەکانم وەبیر دەهاتنەوە کە ڕاگەیاندراوی جیهانی مافەکانی مرۆڤیان دەنووسی، لە ئەو کاتدا ئەوان نەیان دەزانی و لە بیریان نەبوو کە ڕێز بەندی بکەن و ناوی ئەو کەسانەیان بە روونی نووسیبا کە دەبوایە لە لیستی لە سێدارە بوان دا بان. ڕەنگە ئەگەر دوستان خۆیان زەحمەت بدەن و سی بەندەکانی بخوێننەوە ئیتر ورەی ناسکی نیشتمان پەروەریان نەهاژێنێت.
ئەمن زێنەبم بە خوشکی خۆم هەڵبژاردوە(۱۴) بەڵام لە بەر بنەماڵەکەی ئەگەری وەرگرتنی زانیارم سەبارەت بە ناوبراو نیە. ئەوە دەبێتە سێهەم ساڵ کە بنەماڵەی ئێمە لە چاوپێکەوتنی زێنەب بێ بەشە. ئەولە ڕۆژەکانی لە دایک بوونی کە قەت جێژنی بۆ نەگرتوون لە ماوەی ئەم دوو ساڵانەی دوایی دا لە ژێر ئەشکەنجەی بێ ئەمانی پاسەوانانی گرتووخانە، ئەشکەنجە گەران و لێکولەراندا بوە. هەر بە ئەم زووانە ئاگادار بووم کە ئەو هەر دووک چاوی لە ئاکامی ئەشکەنجەی زۆر ولێدانی زەبری قورس لە سەری ڕۆژ بە ڕۆژ بەرەو کزی چوونە.
هەرکات چاو لە هەواڵەکان و دێمەنی بێ تاوانی زێنەب دەکەم بە خۆم نێە هەست بە ئازار دەکەم. هەر دەڵەی ئازاری تەواوی کچانی کوردی لە هەگبەی سەر شانی دایە. بێر لە ئەو گرتوخانە دەکەمەوە تێیدایە و شەوە پرلە ئازارەکانی گرتووخانە ساردە تاکە کەسێ یەکەی کوردستانم بیردێنەوە؛ دەنگی پێێ لیکولەر و قورئان کە نەتدەزانی لە کام گوشەی گرتوخانەڕا دێت. پەتوی سەربازی و هێلە خوار و خێچەکانی هەڵکەندراوی سەر دیوار، کاتی بردن بۆ ئەشکەنجە خانەم وەبیردێتەوە؛ ترس و دڵەڕاوکێ لە دەستە گڵاوەکانی لێکولەر ناهێڵێت لە بیری کاتی بە ئازاری توند وتیژی و بیری پڕچێژی ڕزگار بوون نەجاتیم بێت و هەر ڕۆژەی لە چاوەڕوانی هەواڵی ڕزگاری ئەوانەی لە بەندیخانە دان تێکەڵ بە گروپێک و هەڵمەتێک دەبم هەتا بەڵکو بە سەر ئەو بێدەنگی یە دا زاڵ بم.
هەروەک سەدان کەس لە هاوبیرانم لە دەوری جیهان هەڵگری ئاواتەکانی گەورە و لە پێناوی داخوازیکانی ئاشکرای ڕاگەیاندراوی جیهانی مافەکانی مرۆڤ هەوڵ دەدەم هەتا هەڵبڕینی دەنگم بەندێک بپچڕێنێت و بەڵکو چاوە گەش وشێوە خەزاڵانەی کچکولە کانی چاو لە ڕێگای گوندی دیم قەشلاقی ماکو لە گەرانەوەی زێنەب و زێنەبەکان بدرەوشێنەوە، بە بینینی قارەمانی گوندەکەیان کە لە یەکەمین گەشەسەندنی وشیاری و خۆناسینی تەمەنی لاوەتی دا وەدوای چارەنوس و ڕزگاری، ماڵ و ماڵباتی لە پێناوەی وەدەست هێنانی ئازادی و یەکسانی بە جێ هێشت و ڕۆیشت..
خانمی عیبادی،
بە لە بەرچاو گرتنی ئەوە کە لە ماوەی ساڵانی ئەم دواییدا مەترسی پشتیوانی کردن لە گەلێک لە دوسیەکان بە بایی گیانتان تەواو بوە، لە بەرامبەر پێ شێل کردنی مافەکانی مرۆڤ لە ئیران دا ڕاوەستاون، و لە تریبونیک لە بەردەستان دابوە بۆ پشتیوانی کردن لە گیراوانی نێو بەندێخانە کەڵکتان وەرگرتوە، لە بەر ئەو ئەرکە گرینگە داوای یارمەتی تان لێدەکەم.
هیوادارم مەنتق و لە هەمان کاتدا هەست بە ئەو نیگەرانی و بە پەرۆشی ئیمە سەبارەت بە ئەو ڕووداوە سامناکانە بکەن کە لە وێدا رووی دەدەن.
ئێستا سەرەڕای ئەوەی دەزانم وەک خۆتان دەڵین لە ئێرانێ نین هەتا بتوانن هەروەک ڕابردوو لە دادگا دا ئامادەبن و بەرامبەری ئەو دادوەرانە ڕابوەستن کە بە داخەوە سەربەخویی خۆیان لە کیس داوە( ۱۵) ، بەڵام بە وەرگرتن و پەسندکردنی ئەو وەک ئەندامی بنەماڵەتان و وەئەستۆ گرتنی و بوون بە پارێزەری ناهێڵن دەنگی هەق خوازانەی ئەو لە جێ دا کپ بێت. نامەکەم لە یەکیک لە ڕۆژەکانی جیهانی لابردنی توند و تیژی لە دژی ژنان دەنووسم، ساڵوەگەری ڕۆژێک کە ئەو لە ئەوپەڕی توند وتیژی دا مەحکوم کرا، ئەوەی کە بەشی ژنانی ئیمە لە حکومەت و نەریتەکانە.
لە سەر ئەو باوەڕەم هەتا ئەو کاتەی ئەو مرۆڤانەی لە پێناوی خەبات لە دژی نابەرامبەری، بێ عەداڵەتی، پێ شێل کرانی مافی بڕوا، پێ شێلی مافەکانی نەتەوەیی و ئایینی ، توندو وتیژی و ئازاری جنسی تووشی زیندان بوونە، ئازار و سوکایەتی یان پی دەکرین و لە سێدارە دەرین و دەنگی ئازادیخوازی ئەوان لە پشتی دیوارەکانی بەندیخانە کپ دەکرین ، هیشتاش هەڵ بۆ پێویستی خەبات لە لایەن چالاکانی مافەکانی مرۆڤ و خاوەنانی تریبون لە گۆڕی دایە. ببن بە دەنگی زێنەب و ئەودەنگەی کە لە بوونی دا مەحکوم بە دامرکانە و دەنگی کپ کراوەکان بە گوێی جیهان بگەیەنن.
لە گەڵ ڕێزی بێ پایان
سورەیا فەلاح(۱۶)
وه رگێراو له فارسیه وه بو کوردی: به ریز کاک سه لاح پیروتی
4. http://jahanezan.wordpress.com/2010/08/31/thmin-130/
5. http://www.andaryari.com/print.php?news.21 & http://online.wsj.com/public/resources/documents/info-iranpics0611-28.html
عکسی از زینب جلالیان
دسامبر ۲۰۱۰
موضو ع: دلنگرانی نسبت به اعدام قریب الوقوع یک زن زندانی سیاسی- عقیدتی کُرد
به: حضور محترم خانم شیرین عبادی، برنده جایزه صلح نوبل
از:ثریا فلاح، دبیر سازمان غیرانتفاعی جنبش زنان برای زندگی
سرکار خانم شیرین عبادی عزیز ؛
قبول عضویت در "کمپین خانواده بزرگ زندانیان سیاسی (۱) و حمایت شما از آنان و پذیرش چند تن از زندانیان سیاسی-عقیدتی به عنوان اعضای خانواده تان بار دیگر بازتاب توجه و دلنگرانی شما نسبت به افرادی است که در معرض آزار و شکنجه یا مرگ و نابودی قرار گرفته اند. از این روی به عنوان یکی از اعضاء خانواده بزرگ زندانیان سیاسی،تصمیم گرفتم تا از شما در رابطه با یکی از زنان زندانی کُرد که در لیست محکومین به اعدام قرار گرفته تقاضای کمک نمایم.
زینب جلالیان(۲) دختر ۲۷ ساله کُرد ، در سال ۱۳۸۶ در کرمانشاه دستگیر و از آن به بعد به زندان مخوف سنندج منتقل شد،آنجا که خاطره دردناک اعدام احسان(۳ ) ، تراژدی جوخه آتش خواهران امدادگر،شهلا و نسرین کعبی(۴) را با خود یدک می کشد و شاهد تحمیل حمل احسن )ناهید) بردوش برادرش شهریار و رساندن او به جوخه اعدام است. (۵)
وی در دادگاهی چند دقیقه ای به اتهام محاربه با خدا و وابستگی به یکی از احزاب به اصطلاح ضد انقلابی کُردستان بهاعدام محکوم شد .دادگاهی وی بدون حضور وکلای مدافع اش، آقایان خلیل بهرامی و دکتر محمد شریف در دیوان عالی کشور به تأیید رسیده است.
گرچه پس از اعدام شیرین (علم هولی) .( ۶) سایه مرگ بیشتر و بیشتر بر سر زینب می گردد، اما صدای دادخواهی او کمتر و کمتر به گوش فعالان سیاسی و مدنی ، شخصیت های سیاسی و گروههایی می رسد که از ترس انگ و برچسب خوردن او را نادیده می گیرند. البته متاسفانه این مساله در مورد لیست بلند بالای زندانیان کُرد با محکومیتهای بالا و اتهاماتی واهی که مجازاتی جز اعدام ندارند، امر ناشناخته و غریبی نیست.
متأسفانه از سوی رهبران جنبش اخیر و حتی حامیان حقوق بشر ایرانی نیز اقدام عاجلی برای تغییر شرایط زینب دیده نشده و می رود تا شب و روز زینب ها به بدترین کابوس یک زندانی سیاسی، یعنی کابوس فراموش شدن تبدیل شود( ۷)
در رنجنامه کوتاهش میگوید که "از حاکم خواستم که پیش از اعدامم به من اجاره دهد برای آخرین بار مادرم و خانواده ام را ببینم و با ایشان خداحافظی کنم ،قاضی گفت که دهنم را ببندم"..( ۸)
زینب، جدا از مواجه با تبعیضات جنسیتی که حاکم بر زندگی تمام زنان ایران است، به عنوان یک شهروند کُرد، به تبع ِ تبعیضات قومی و مذهبی، با مشکلات عدیده فرهنگی ، اجتماعی واقتصادی ای روبرو بوده که رنج ستمی مضاعف را بر او تحمیل کرده است. او نه تنها رنج تمام دختران کُرد را به دوش می کشد، که نامش همچون سایر برادران و خواهران کُرد ویا سُنّی زندانی سیاسی و عقیدتی، پنهان و آشکار کم رنگ و محو می شوند ، زنی که اینک در شب های سرد زندان، با تنی شکنجه شده و روحی آزرده و تحقیر گشته روزهای نزدیک شدن به اعدام را شماره می کند.
می توانم کابوس های او را به کمک خاطراتم تصور کنم . نمی دانم کجاست اما اگر دریکی از زندان کُردستان یا مناطق کُردنشین باشد روزی دو بار با چشم بسته دستشویی می برند و در دخمه ای که سلولش می نامند بایست روی زمین بخوابد استفاده از تخت لطفی است که به هنگام تعزیر و شکنجه از آن استفاده می شود..آخر هیچ واچ داگی نیست که آنجا را در طول سال بازدید کند. در زندان و سلول کنار دست او یک زندانی را که قبل از محاکمه به اتهام تجزیه طلبی واقدام علیه امنیت ملی مجرم شناخته شده بود با الکل بوردینگ حذف کردند،زینب به او و به کسی که می شناختش و به زبان کوردی با شاگردهایش صحبت می کرد و پس از تحمل ماهها زندان زیر شکنجه جان خود را از دست داد. می اندیشد ، کابوسهایی که ممکن است هر روز به وقوع بپیوندد فاجعه هایی که هر روز در زندانهای کوچک و بزرگ کُردستان اتفاق می افتد و کسی خبر ندارد و ظاهرآ بسیاری هم ترجیح می دهند که خبر نداشته باشند مبادا از طرف سایرین خائن به وطن و یاور تجزیه طلبان خطاب شوند. وحتی از چاپ و درج اخبار مربوط به آنان که لیست بلند بالای منتظران چوبه دار(۹)را تشکیل می دهند خودداری و عکس آنان را به عمد و غیر عمد حذف می کنند.ودربیشتر کمپین های خود ازآنان سخن به میان نمی آورند.( ۱۰) گویی اینکه آنان فرزندان این آب و خاک نیستند. مهم نیست اگر برنده جایزه نویسندگان تحت آزار در حال مرگ است .( ۱۱) چون کُرد است و اعجوبه های علم و دانش در زمینه ایدز.( ۱۲) بایست در دخمه بمانند مبادا روزی به ملت کُرد خدمت کنند. فعال فرهنگی ،علمی ،یا مدنی هستی جایت زندان است ،فعال ادبی هستی جایت زندان است ،فعال سیاسی هستی محکوم به نابودی هستی .
وقتی که پس از اعدام ناگهانی پنج زندانی سیاسی (۱۳) در اردیبهشت امسال کنشگران هم رزمم می پرسیدند راستی اینها گروهکی و تجزیه طلب نبودند؟ یاد عموهایمان می افتادم که منشور جهانی حقوق بشر را می نوشتند،در آن هنگام آنان نمی دانستند و یادشان نبود که صف بندی کنند و آنها که بایست در لیست اعدامیان باشند را به روشنی مشخص کنند . شاید اگر همین دوستان به خود زحمت داده و بندهای سی گانه آن را مطالعه کنند دیگر این پرسش روحیه رقیق وطن پرستی شان را تحریک نکند.
من زینب را به خواهری برگزیده ام (۱۴)اما به خاطر خانواده اش امکان گرفتن خبر از او را ندارم امسال سومین سالی است که خانواده ما از دیدن زینب محروم است. او روزهای تولدش را که هرگز جشن نگرفته در دو سال اخیر در زیر شکنجه های بی امان زندانبانان ،شکنجه گران و بازجویان بوده است..به تازگی مطلع شدم که هر دو چشمش بر اثر شکنجه‌های فراوان و وارد کردن ضربات سنگین بر سرش روز به روز ضعیف‌تر گشته.
هرگاه به خبرهای مربوط به او و صورت معصومش نگاه می کنم بی اختیار دلم به درد می آید. انگار رنج تمام دختران کُرد را به دوش می کشد.به زندانی که او در آن است می اندیشم ویاد شبهای دردناک زندان سرد کُردستان می افتم ،شکنجۀ صدای پای بازجو و قرآن که نمی دانستی از کدام گوشه سلول می آید. پتوی سربازی و خطهای کج و معوج کنده شده روی دیوار، لحظه بردن به شکنجه گاه . ترس و نگرانی دستهای آلوده بازجو نمی گذارد از فکر لحظه زجرآور خشونت و اندیشه لذتبخش رهایی خلاص شوم و هر روز در انتظار خبری از رهایی آنان که در بندند به گروهی و کمپینی می پیوندم تا سکوت را بشکنم.
به سان صدهاتن از هم اندیشانم در اطراف جهان با آرزوهای بزرگ وبرای خواستهای بدیهی مندرج در منشور خقوق بشر تلاس می کنم تا شاید صدایم بندی را پاره کند و شاید چشمهای روشن و غزالی دخترکان چشم انتظار روستای دیم قشلاقِ ماکواز بازگشت زینب و زینب ها بدرخشد، از دیدن قهرمان روستایشان که در اولین طلیعه هوشیاری و خودشناسی سن نیمه بلوغ دنبال سرنوشت و رهایی ، خانه وکاشانه اش را در پی به دست آوردن آزادی وبرابرای گذاشت و رفت..
خانم عبادی عزیز،
از آن جایی که طی سالهای اخیر ریسک دفاع از پرونده های بسیاری از محکومان به مرگ را به جان خریده و نقض مدام حقوق بشر در ایران را فاش و صدای زندانیان دربند را بگوش جهانیان رسانده اید ، از تریبونی که در اختیارتان بوده برای حمایت اززندانیان در بند استفاده نموده اید و همواره خواهان برچیدن هرگونه اجحاف و تبعیض بوده اید، منطق و در عین حال دلنگرانی و پریشانی مرا از وقایع وحشتناک و تبعیضات و اجحافات دو جانبه که در آنجا اتفاق می افتد درک کنید.
می دانم که به گفته خودتان در ایران نیستید تا بتوانید همانند گذشته در دادگاه حاضر شوید و روبروی قضاتی که متاسفانه استقلال خود را از دست دادند بایستید،( ۱۵) اما من بر این امیدم که با پذیرش او به عنوان عضو خانوادتان وبه عهده گرفتن وکالت نمادین وی صدای خفه شده زنی از سلول های سرد کردستان را به گوش جهانیان برسانید.
بر این باورم تا زمانی که انسانهایی برای مبارزه با نابرابری ، بی عدالتی ، نقض آزادی عقیده ، نقض حقوق قومی و مذهبی ، خشونت و آزار جنسی به زندان افتاده ، شکنجه،تحقیر و اعدام می شوند و فریاد آزادیخواهی آنان در پشت دیوارهای زندان محبوس می گردد هنوزجایی برای ضرورت مبارزه توسط کنشگران حقوق بشر و صاحبان تریبون وجود دارد. صدای زینب باشید صدای او و که در بودش محکوم به خاموشی است وآواهای زیرآوار سکوت را به فریاد شادی برای ادامه زندگی مبدل کنید.
.
با احترام و آرزوی تداوم و توفیق
ثریا فلاح (۱۶)
- http://jahanezan.wordpress.com/2010/08/31/thmin-130/
- http://www.andaryari.com/print.php?news.21 & http://online.wsj.com/public/resources/documents/info-iranpics0611-28.html
- http://www.wwfl.org/
===================================================
Zaynab Jalalian
December 2010
Subject: Concern over the imminent execution of a female Kurdish political prisoner
To: Mrs. Shirin Ebadi, Nobel Peace Prize Laureate
From: Soraya Fallah, Chair of World’s Women For Life
Honorable Mrs. Shirin Ebadi,
Your membership and supportive efforts on behalf of the campaign for “a greater family for political prisoners”(1), as well as your acceptance of several political prisoners of conscious as your own family members, is once again demonstrating your attention and concern regarding people who are facing abuse and torture or death and annihilation.
I am now seeking your support regarding one of the women among the listed Kurdish political prisoners in imminent danger of execution.
Zaynab Jalalian (2), a 27 years old Kurdish woman, was arrested in Kermanshah in early 2007. She was dispatched to the infamous Sanandaj prison soon after. This is the same prison which bears witness to Ehsan Fattahian’s (3) execution, and the tragedy of two sisters Nasrin and Shahla Ka'bi (4) who were violently annihilated. The same place which is plagued by the memory of Shahriar who was forced to carry on his back the tortured body of his brother Ahsan(Nahid) to an untimely and unjust death by the bullets of a firing squad(5).
Last year, in a show trail that lasted only a few minutes, Zaynab was condemned to death. Her offense was for the illusory “crime” of enmity against God — moharebeh — and affiliation with a supposed “anti-revolutionary” organization. Her death sentence was approved by the highest judiciary of the Islamic Republic of Iran in the absence of her lawyers Dr. Mohammed Sharif and Mr. Khalil Bahramy.
Ever since the harrowing execution of Shirin (Alam Hooli)(6), Zaynab’s friend and fellow inmate, the shadow of death is looming larger over her; however, Zaynab’s pleas for justice continue to go unnoticed by activists, political figures, and human rights organizations. It seems that many choose to continue to remain blind to Zaynab’s fate, out of fear of being falsely labeled, accused of guilt by association.
It is saddening, but not uncommon to witness such discriminatory treatments. This seems to be, and has always been, the fate of the long list of Kurdish political prisoners (7): executed or awaiting execution (8).
Unfortunately, no urgent action has been taken to change Zaynab’s conditions; neither by the so called leaders of the recent movement in Iran, nor by the Iranian human rights organizations. Thus Zaynab Jalalian and the likes of her are grappling with the nightmare of being slaughtered in obscurity, the worst nightmare for any political prisoner (9).
In her short epistle of pain and suffering, Zaynab states that, “I asked the judge to allow me to see my mother and my family for the last time, to say goodbye to them before I die; the judge told me to ‘Shut the…up!’” (10)
Like other Kurdish women, in addition to facing the widespread gender inequality in Iran, Zaynab has been doubly subjected to various forms of cultural, social, economic, ethnic, and religious discriminations, and experienced extraordinary inequality in educational opportunities. Now too, instead of being provided with an opportunity to redress these injustices, or like every human being be able to meet her full potential, Zaynab awaits the gallows.
My own personal memories (from prison) make it possible to visualize some of her nightmares. I am not sure where she is being held captive, but if she is in one of Kurdish area’s prison, she will be taken to the bathroom, blindfolded, twice a day. She is most likely being kept in a crypt for solitary confinement. There she must lie down on the bare ground, since a bed is something that she can be blessed with only when she is being tortured. This prison is wholly sealed off from inspection by any watchdog organization; it is not even inspected once a year. Last June, in a cell next to Zaynab’s, a Kurdish prisoner, without a trial of any kind, was accused of separatism and consequently subjected to suffocation under the alcohol-boarding method. Zaynab constantly thinks of him, and of another acquaintance of hers, who was executed last May after months of torture.
Such nightmares are experienced daily; these atrocities, which have gone completely unnoticed, frequently take place in the large and small prisons of Kurdistan.
Of course, there are many who prefer to act as if they are unaware of this situation. Such people even try to avoid reporting the news about the long list of Kurdish prisoners awaiting the gallows and hangman’s noose, and they refuse to print the names and pictures of these prisoners because of a Kurd or even a Sunni “birthmark.”
It does not bother them to hear that one of the country’s award-winning authors (11) is being tortured, simply because he is a Kurd. Fearful that one day these prisoners might serve the Kurdish nation, no one bothers to fight for their release. Great minds, men who have dedicated their lives to combating HIV & AIDS (12), are now kept in the crypt and solitary confinements. All Kurdish activists must end up in prison; it does not make much difference whether their field of activity is a political, scientific, cultural or literary endeavor.
Last spring, after the sudden execution of five political prisoners in Iran (four Kurds and a fellow Persian prisoner), some of my [Persian](13) human rights activists asked me whether or not the victims were separatists and members of opposition groups. I was reminded of the forgetfulness of our uncles who wrote the Universal Declaration of Human Rights. Apparently, at the time, our uncles did not know, or they forgot to clarify who should be listed for execution and who shouldn’t. Had they read articles 1–3 in the Universal Declaration, perhaps their tender Persian nationalistic feelings would not be so wounded.
I have chosen Zaynab as my sister (14). However, because of the severity of her case, I have been unable to stay in touch with her. For the last three years, my family has been barred from visiting her. She was unable to even celebrate her birthdays. She has spent her last two birthdays under constant torture and interrogations. I was recently informed that due to frequent torture and heavy strikes on her head, Zaynabs’ eyesight is fast diminishing.
I feel overwhelmed with pain whenever I read any news about Zaynab or when I look at the pictures of her innocent face; it is as if she is the bearer of all incarcerated Kurdish girls’ pains and embodies their suffering.
Thinking of her reminds me of those frightening, chilly nights in Kurdistan’s prisons; the torturous sounds of the interrogators’ feet and the loud reciting of the Quran — I had no idea from which cell it was coming. I think of the military blanket and the curved strips and the broken lines on the walls and those moments when I was forced out of my cell to be tortured. At every moment, I felt a hostage of my fears of the interrogators’ indecent hands, and my thoughts of insufferable moments of violence, coupled with the hopes for freedom.
So each day now, in the hopes of hearing a piece of good news, that a political prisoner is being freed, and in order to break my silence, I join a group and participate in a campaign. Hoping that my voice may unshackle a prisoner’s feet; hoping to see Zaynab, an adolescent who left her home and family for the sake of freedom and equality, will one day return home; hoping to see that in Dem-Qeshlaq village/Maku, the little girls’ eyes will twinkle with the glow of happiness to witness their Zaynab returning to their village; I, like hundreds of like-minded people around the world who hold too many great hopes, aspire to actualize the contents of the Universal Declaration of Human Rights.
Dearest Mrs. Ebadi,
In the light of your willingness to risk your own life to support and defend many political cases in the past, I am emboldened to ask for your support. You have been standing tall against various instances of human rights violations and discrimination in Iran. I am encouraged by your admirable use of your podium as a Nobel laureate in serving and supporting political prisoners. My hope is that you appreciate my logic, my fears, and my anxiety concerning the atrocities that are taking place against Kurdish activists in Iranian prisons specifically the fate of Zaynab Jalalian.
I am aware that you are not living in Iran any longer, and cannot be present at the courts to confront a justice system that has no independence whatsoever (15). However, Zaynab’s cries for justice will surely not be silenced if you symbolically represent her and if you accept her as one of your family members.
I believe human rights activists, and others whose voices can still be heard, have a responsibility, and should make room to defend all those whose voices have been silenced and buried behind prison walls, all those who are subject to torture, execution, and imprisonment for their fight against inequality, injustice, against the violation of their freedom, their collective and national rights, their religious rights, and against abuses and gender violence. Please help Zaynab’s voice to be heard; her voice is being buried alive. Please let the world hear all those voices that are buried under the debris of silence.
With warmest regards,
Soraya Fallah (16)
A member of the Greater Family’s Campaign for Political Prisoners
& chair of World’s Women For Life (17)
4. http://jahanezan.wordpress.com/2010/08/31/thmin-130/
5. http://www.andaryari.com/print.php?news.21 & http://online.wsj.com/public/resources/documents/info-iranpics0611-28.html
17. http://www.wwfl.org/
Zainab Jalalian is a twenty-seven year Kurdish political activist who is on death row after her conviction of political offences.
Need your action
Need your action
 | ||||||||||
English Section
Zeinab Jalalian letter to the international community before execution: A Letter to the world’s Conscience
To Human Rights Organizations:
I am a twenty-seven year Kurdish woman who has been sentenced to death by the Iranian Judiciary authority for my political activities. After I was given death sentence last year I appealed and my case was reviewed by the Iranian High Court. The High Court sustained the lower court’s decision.
I am under constant torture and humiliation. I was put on an orchestrated trial without a legal representation and after a few minutes I was sentenced to death. I don’t have a lawyer to defend me. The Court only dedicated a few minutes to my case. The Court told me that I was an “Enemy of God,” and in a short period of time all enemies of God would be hanged. All the judges in my trial voted for my execution.
I asked the Judge if I could say good-bye to my mother. He told me “shut up.” The Judge rejected my appeal and refused to let me to see my mother. Since I cannot defend myself, I ask all advocates and activists of human/women’s rights to campaign on my behalf and support me. I need your help.
Zaynab Jalalian
Translated by Kurdish National Congress of North America
26/11/2009
================
Petitions
petition Save Zeinab Jalalian (زینب جلالیان) from Execution
:Links in English
-Amesty International: Document - Iran: Halt executions of Kurdish and other political Amnesty International is calling on the Iranian authorities not to execute at ... including one woman – Zeynab Jalalian - who are on death row after their
On 24 November 2008, prison guards entered Farzad Kamangar’s cell and reportedly beat him, threatened him with execution, and took him out of the cell
-Background Information: execution for involvement in/ Amnesty International:About twenty other Kurdish political prisoners, including two women, Shirin Alam Holi and Zeynab Jalalian, also await execution
Vokradio.com January 20, 2009
Street Journalist, March 13, 2010
RAHANA ,March 06, 2010
Kurdish Pen 1/12/2010
Kurdistan Commentary, 29 Nov. 2009
Sep 13, 2009
Video:
**************
بخش فارسیبه سازمانهای حقوق بشر : اسم من زینب جلالیان می باشد. من دختر 27 ساله‌ی کورد زندانی سیاسی ایران هستم حکم اعدام من از طرف شورای عالی دادگاه انقلاب اسلامی تایید شده است ، من بخاطر شکنجه‌ی زیاد در حال حاضر مریض ، و هیچ وکیلی ندارم که از من دفاع کند محاکمه‌ی من فقط چند دقیقه طول کشید و ان هم این بود که دادگاه به من گفت تو دشمن خدا هستی و باید اعدام شوی من از حاکم خواستم که پیش از اعدامم به من اجازه بدهد برای اخرین بار صدای مادرم و فامیلم را بشنوم حاکم از من خواست که دهنم را ببندم و در خواست مرا رد کرد . 26/11/2009زینب جلالیان
فايل صوتي
|
 | | |
 |  | |
| |  |
=============
http://www.rudaw.net/english/middleeast/iran/28062014
| Iran |
Kurdish Prisoner in Iran Going Blind
By Ava Homa 28/6/2014
Photo: Amnesty International
TORONTO, Canada—A female Kurdish prisoner in Iran who has reportedly been tortured and is now going blind is being denied proper healthcare, activists say.
Zeinab Jalalian’s eyesight has been deteriorating over the past several months and her physical and psychological health is deteriorating, human rights activists say. Jalalian, 32, is serving a life sentence in Kermanshah prison for enmity against God for belonging to the armed rebel Party of Free Life of Kurdistan (PJAK), a charge she denies.
Prisoners have access to healthcare under Iranian law, but activists say prison officials are refusing to let her see an eye specialist outside of the prison. She has suffered torture, serious intestinal issues and eye problems since being imprisoned, “possibly as a result of blows to her head” Amnesty International reported.
Iranian and international human rights groups are calling for Jalalian to receive immediate medical treatment and for a new trial to be held. Amnesty reported that her trial in 2009 lasted only a few minutes and that she did not have a lawyer.
Jalalian was originally given the death penalty, but her sentence was reduced to life imprisonment in 2011. She has frequently gone on hunger strikes and has not been allowed family visits for over a year, according to Amnesty International.
Jalalian is from Maku, a town in the West Azerbaijan province of Iran. Human rights activists including the World Organization Against Torture have called for Jalalian’s release, noting that she did not have the right to cross-examine witnesses or have witnesses testify on her behalf.
US-based Kurdish activist Soraya Falah has called on Nobel Peace Prize winner and prominent Iranian lawyer Shirin Ebadi to advocate on Jalalian’s behalf.
Though vaguely worded, enmity against God, is no small crime in Iran. Kurdish prisoners including Farzad Kamangar, 32, Ehsan Fattahian, 28, and Fasih Yasmani, 28, were among those hanged for the crime, which human rights activists say is often politically motivated.
Other Kurdish political prisoners are living under dire conditions in Iranian prisons including Muhammad Sediq Kaboudvand, a Kurdish journalist who was convicted in 2007 of breaking numerous laws including “acting against national security” and “widespread propagation against the system.” He is serving a 10-year sentence.
By Ava Homa 28/6/2014
Photo: Amnesty International
TORONTO, Canada—A female Kurdish prisoner in Iran who has reportedly been tortured and is now going blind is being denied proper healthcare, activists say.
Zeinab Jalalian’s eyesight has been deteriorating over the past several months and her physical and psychological health is deteriorating, human rights activists say. Jalalian, 32, is serving a life sentence in Kermanshah prison for enmity against God for belonging to the armed rebel Party of Free Life of Kurdistan (PJAK), a charge she denies.
Prisoners have access to healthcare under Iranian law, but activists say prison officials are refusing to let her see an eye specialist outside of the prison. She has suffered torture, serious intestinal issues and eye problems since being imprisoned, “possibly as a result of blows to her head” Amnesty International reported.
Iranian and international human rights groups are calling for Jalalian to receive immediate medical treatment and for a new trial to be held. Amnesty reported that her trial in 2009 lasted only a few minutes and that she did not have a lawyer.
Jalalian was originally given the death penalty, but her sentence was reduced to life imprisonment in 2011. She has frequently gone on hunger strikes and has not been allowed family visits for over a year, according to Amnesty International.
Jalalian is from Maku, a town in the West Azerbaijan province of Iran. Human rights activists including the World Organization Against Torture have called for Jalalian’s release, noting that she did not have the right to cross-examine witnesses or have witnesses testify on her behalf.
US-based Kurdish activist Soraya Falah has called on Nobel Peace Prize winner and prominent Iranian lawyer Shirin Ebadi to advocate on Jalalian’s behalf.
Though vaguely worded, enmity against God, is no small crime in Iran. Kurdish prisoners including Farzad Kamangar, 32, Ehsan Fattahian, 28, and Fasih Yasmani, 28, were among those hanged for the crime, which human rights activists say is often politically motivated.
Other Kurdish political prisoners are living under dire conditions in Iranian prisons including Muhammad Sediq Kaboudvand, a Kurdish journalist who was convicted in 2007 of breaking numerous laws including “acting against national security” and “widespread propagation against the system.” He is serving a 10-year sentence.
